Het begin: Golden Earring
(We’ve got a thing.)

Op 30 Mei 1992 zou ik samen met een groepje vrienden naar een festival gaan in het naburige dorp Erp. Trendpop

Mijn hele jeugd heb ik in Boekel gewoond, een klein dorp in Brabant, opgesloten in de driehoek “Den Bosch, Helmond en Eindhoven”. Leontien van Moorsel was destijds het bekendste exportproduct van het dorp, en de jaarlijkse kermis was beroemd en berucht en daarmee het evenement van het jaar.

Ik was 16 en had nog nooit een groot concert en/of festival bezocht.

Een aantal weken daarvoor is mij wel gevraagd of ik mee wilde gaan naar Golden Earring, maar aangezien ik in die tijd iedere kans aangreep om te gaan stappen was de bestemming van onze fietstocht me toch niet geheel duidelijk. 

Trendpop was een klein festival waar wij nog nooit eerder waren geweest en onderweg op de fiets heb ik meerdere malen gevraagd naar wie we nu ook alweer gingen kijken.

“Golden Earring ????? nooit van gehoord.”

“Going to the run” (wat het jaar daarvoor een grote hit was) werd gezongen maar er geen nog steeds geen belletje af.

Mijn vrienden keken me inmiddels aan alsof ik ergens uit de rimboe kwam gekropen. 

“Ken je Golden Earring niet ???? …………Van Radar Love”.

Bij mij geen teken van begrip of herkenning.

“Je kent radar love toch wel. I’ve been driving all night my………..” 

Nope, zegt me totaal niets.

Aangekomen bij de tent namen we onze “vaste” plaats in een kroeg/tent in. (waarbij de belangrijkste vereiste was, dat het dicht bij de bar was.) Vanaf deze stek keken we de eerste bands, en na een paar uur kwam dan Golden Earring on stage..

WOW WAT was dit!!

Er kwam zoveel power en energie de tent in. Ik verliet mijn plekje aan de bar en ging kijken waar dit vandaan kwam, ik moest naar voren!En natuurlijk kende ik op een aantal songs na de liedjes wel, maar het leek in de verste verte niet op het gebrabbel van mijn vrienden onderweg op de fiets. 

Na het concert moesten we, met heel veel drank en adrenaline in mijn lijf, door een hevige storm fietsen. We waren tot op de huid natgeregend, en ook het net gekochte T-shirtje van het festival moest nodig opdrogen.

De volgende dagen direct op zoek gegaan naar meer info over deze band. Ik wilde ze vaker zien en zo doende de week daarna half Nederland door gereden om weer te gaan kijken. En sindsdien helemaal verslaafd!

Tijdens 1 van deze concerten kom ik in contact met Mari v.d Anker. Een diehard fan die niet ver van mij vandaan woonde.In de jaren daarna hebben wij samen heel heel heel veel concerten bezocht en waren we regelmatig ‘middags al aanwezig. Opbouwen, eten, soundcheck, show en napraten backstage, het was bijna ons vaste patroon bij concerten. In die tijd begon ik ook met het verzamelen van alles wat met Golden Earring te maken had. 

Mijn vrienden die mij destijds meenamen naar Trendpop zijn inmiddels allemaal instrumenten gaan bespelen en er ontstaan links en rechts wat bandjes. Zelf kan ik niet zingen en geen instrument bespelen maar muziek trekt mij aan als een magneet.Al snel ga ik met de bandjes van mijn vrienden mee als geluids- en lichtman.

Halverwege de jaren ‘90 belanden we zelfs in de eindrondes van de “Coca-Cola schoolband van het jaar” verkiezing, en spelen we op de Megafestatie in Utrecht.

Een deel van de pa-installatie van de band is eigendom van een vriend van mij en we besluiten deze ook te gebruiken voor een Drive-In discotheek en Karaokeshow. Plaatjes draaien was leuk, maar de karaokeshows waren legendarisch. Bernard verzorgde de techniek en ik de presentatie. Het publiek begon altijd afwachtend om aan het einde van de avond, niet van het podium te slaan te zijn.

We hebben in die tijd nog geen rijbewijs of auto, maar met een taxibus zonder banken, gaan we hier de lokale kroegen mee af.

Eind jaren ‘90 had ik inmiddels al een aantal jaar een vaste relatie en daarnaast begon ik in die tijd ook nog eens met een eigen telefoonwinkel. Dus je kent het wel; Minder tijd en bezig met andere zaken dus concerten en muziek schoven naar de achtergrond.

Vanaf 1998 tot 2004 ben ik daardoor nog maar ongeveer 4 x per jaar naar een Golden Earring concert geweest, terwijl in de periode daarvoor dit aantal wel eens in een week werd gehaald. 

In 2004 kon ik via een gelukje kaarten voor de opname van een akoestisch album in feb 2005 in Panama club te Amsterdam bemachtigen

In Januari 2005 werd ik, net als vele andere, overvallen door het bericht dat Louise Donk was verongelukt. Omstreeks kwart over elf gooien 3 jongens een steen van een viaduct, die door de voorruit van de auto van de 30-jarige Louise vliegt. De steen raakt haar vol, en ze komt hierdoor te overlijden. Ze was de vriendin van Mari en ondanks dat Mari en ik in de laatste jaren minder contact hadden belde hij mij op een dinsdagavond op met deze verschrikkelijke mededeling. 

Het bijwonen van de tweede show in de Panama Amsterdam, waar de opnames voor “Naked III” werden gemaakt, maakte toch wel weer het 1 en ander bij me los. Deze band moet je live zien. niet op cd, niet op dvd of welk medium dan ook. 

Een veel gestelde vraag die ik vraag kreeg was; “waarom ben je fan?”

Golden Earring is voor mij meer dan goede muziek en spetterende live-optredens. Golden Earring is energy,  Golden Earring is emotie, Golden Earring is broederschap. 

Het gaat niet alleen om de show of songs. Het gaat om de hele sfeer en energie rondom het optreden. De andere fans, de crew, de organisatie, de sfeer backstage, de opbouwende spanning naar showtime, het is de hele dynamiek en cultuur.

DAT is voor mij de reden waarom ik fan ben.

Van Earring-fan tot tourmanager.

Frank Carillo is een Amerikaanse singer/songwriter die zijn sporen in de muziek ruimschoots verdiend heeft door sessiewerk met oa: Carly Simon, Peter Frampton, Anouk, Golden Earring om maar even een paar namen te noemen. 

Zijn stem is misschien wel het beste te omschrijven als een kruising tussen Bruce Springsteen, Bob Dylan, Elvis Costello en Jonny Hiatt en zijn soms poëzieachtige songteksten komen meestal op een bedje van roots-rock te liggen. Zonder Golden Earring had ik (en vele met mij) waarschijnlijk nooit van hem gehoord.

Iets wat erg jammer is, want de man weet hoe je goede muziek moet maken.

In 2006 heb ik hem een aantal keer live kunnen bewonderen en naast een geweldige muzikant is het ook nog eens een zeer aardige en vriendelijke man.

Via Ebay en andere marktplaats-achtige websites ben ik achter ouder materiaal van hem aangegaan, maar omdat ik op het grote internet eigenlijk weinig kon vinden over Frank, besloot ik in de zomer van 2007 dat het tijd was voor een uitgebreide discografie op internet. Na vele uren van programmeren en een aantal slapeloze nachten, ging eind 2007 de website in de lucht.

Een paar dagen later ontving ik een mailtje van Phil Lorito (de manager van Frank)

Hij had de website bekeken en was onder de indruk van mijn werk en wilde graag meewerken aan de website. Het bleef niet bij een loze belofte en een paar dagen later zat de eerste mail met aanvullende informatie van Frank al in mijn mailbox.Vanaf die tijd is er een intensief contact tussen mij, Frank en Phil en mede dankzij hun hulp is de website compleet en actueel.

In de loop van het jaar kreeg ik een aantal keer de vraag of ik Phil niet kon helpen met het opzetten van een tour voor Frank Carillo and the Bandoleros door Nederland.

Frank wil graag een tour door Nederland doen maar om dit vanuit Amerika te regelen is niet erg praktisch. In het verleden is er wel een samenwerking met een aantal boekingskantoren geweest maar de ervaringen hiermee waren niet heel erg positief.

Nu werk ik al mijn hele leven in de verkoop, maar een band verkopen, in de voor mijn totaal onbekende muziek business, is dan toch wat anders.

Phil bleef het vragen en na een paar maanden bedenktijd kreeg ik steeds meer interesse in het project en om wat concrete afspraken te maken hebben we aan het begin van dit jaar een bezoek gebracht aan Frank en Phil in New York.

Op de eerste dag van ons bezoek aan de “big Apple” verlieten we de stad alweer direct om een optreden van Frank te gaan bezoeken in een klein plaatsje circa 1,5 uur van New York City. 

Bij binnenkomst in Towne Crier Café in het plaatsje Pawling, blijkt dat we de eerste zijn, de band zou een klein half uurtje later opbouwen dus tijd voor koffie !!!

Als eerste komt Mark Lacob binnen, Mark is al sinds de jaren 60 bevriend met Frank en zou die avond het voorprogramma verzorgen.
Nadat we een tijd hebben zitten kletsen komt ook Frank binnen met een paar “Bandoleros” Als Frank ons ziet zitten aan de bar, laat hij direct alles uit zijn handen vallen en komt aan de bar zitten. Op advies van George hadden we 2 soorten oude kaas meegenomen als kado’tje uit Nederland. 
Frank zijn oogjes glunderen en in z’n beste Nederlands roept heel hard “KAAS !!” door het café.

De show was geweldig, maar wel typisch Amerikaans.

Geen springende menigte voor het podium maar een zaal met ongeveer 50 tafels waar iedereen aan zit. Sommige mensen eten, sommige drinken alleen wat, maar iedereen blijft zitten terwijl de muziek toch regelmatig zorgt dat dit een hele opgave is.

Een paar dagen later zitten we weer in onze huurauto, dit maal gaan we naar een plek die voor de gemiddelde Golden Earring fan, toch wel als “heilig” mag worden aangemerkt.

We gaan namelijk naar Millbrook, en wel naar de Millbrook sound Studio’s.

De studio bleek wat lastig te vinden maar dit kwam vooral omdat ik ergens in het vertalen van de routebeschijving een fout had gemaakt. Gelukkig belde Frank om te vragen of we er al bijna waren, en kon hij ons de laatste paar straten als een ware Tom-Tom via de telefoon doorgeven.

Bij aankomst bij de studio stonden Frank en Paul Orofino (eigenaar van de studio en ook de producer van het Golden Earring album “Millbrook USA”) ons al op te wachten en bij binnenkomst blijkt dat Paul zich flink heeft uitgesloofd en de hele bar staat vol met hapjes.

Paul schenkt een lekker biertje in en vol trots verteld Paul over zijn studio en de tijd dat oa Golden Earring hier was voor opnames. De drank vloeit rijkelijk en ook het eten vind gretig aftrek. Frank en Paul blijven ronduit praten over van alles en nog wat en al snel hebben we het idee dat we met een stel vrienden een avond in de kroeg zitten.

De anekdotes van de heren zijn geweldig.
Zo vertelt Paul dat halverwege de opname sessie van Millbrook USA, 
Paul een gesprek aanging met George over de kosten van de hele expeditie.De studiohuur was een afgesproken prijs maar Paul (die ook voor de drank zorgde) begon zich langzaam zorgen te maken over de drankrekening.
Halverwege de sessie was deze namelijk al hoger dan de studiohuur…..

Aan het begin van de avond gaan we weer richting New York, terugkijkend op een unieke dag. Later die week hebben we nog een afspraak met Phil om wat zakelijke dingen te bespreken.

In een Mexicaans restaurant in Manhattan luisteren we naar de plannen van Phil en wisselen we ideeën uit over een Nederlandse tour.

Na een diner komen we tot een aantal afspraken en vanaf dat moment regel ik de boekingen en het tourmanagement voor Frank Carillo and the Bandoleros in Nederland en België.

In 2008/ 2009 heb ik geheel zelfstandig en zonder ervaring een tour van 2 weken gereorganiseerd. Van contractafwikkeling, backline, transport, huisvesting, poster-design, merchandise en alle overige zaken.

Naast het boeken, promoten en organiseren van deze tour, heb ik gedurende de 2 weken in Nederland, ook het tourmanagement en merchandise-verkoop gedaan. Hierbij rapporteerde ik aan het management in New York.

Deze tour omvatte 4 media optredens (radio en geschreven pers), 7 club-shows (oa De Amer, Manifesto, Gigant) en 1 festival-show. (jazz Hillegersberg). De complete tour leverde een winst op. 

ROTTERDAM: Na een korte nachtrust was het tijd om richting Rotterdam af te reizen. Het “Jazz Hillegersberg”-festival was de tweede show op de agenda. Als we aankomen op het terrein staat George met de Barking Dogs nog vollop te spelen.

We parkeren de busjes om even vanuit het “backstage-terras” te kijken naar het publiek. Dit was een vreemde gewaarwording. Niet zozeer het naar beneden kijken maar wel het feit dat we kijken naar de plek en de mensen waar we vorig jaar nog zelf tussen stonden. Ineens sta je dan aan de andere kant van het hek. 

Veel tijd om hier over na te denken is er gelukkig niet en al snel is het tijd om alles op te bouwen en begint de show.

Tijdens deze tour werken we in een klein team. Naast de 4 bandleden, mijn toenmalige vriendin Patty voor de merchandise, mijzelf als roadmanager/chauffeur hebben we één backliner/roadie, Remco.

Hij rijdt de bus met instrumenten naar de locatie, bouwt het geheel op zodat als de band aankomt er direct een soundcheck gedaan kan worden. Na de show breekt Remco ook weer alles af en komt hij zelfstandig naar het bandhuis gereden.

Mede omdat wij op de terugweg nog regelmatig stoppen bij de div. benzinestations om wat snacks in te slaan kwam het regelmatig voor dat Remco bijna eerder bij het bandhuis was dan wij.

Tijdens het optreden in Hillegersberg krijgt Remco hulp van de aanwezige soundtechnicians en zo krijgen ze het voor elkaar om in een relatieve korte tijd toch alles in orde te krijgen en terwijl de zon al langzaam plaats maakt voor de maan, begint de band aan het optreden.

In navolging van gisteren speelt George 3 nummers mee, dit was niet geplant en George moest daarna dan ook razend snel naar huis.

Nadat de band de toegift heeft gespeeld en de bezwete heren het podium hebben verlaten is het tijd voor de Fans De 4 mannen zijn ontzettend sympathiek en maken iedere show dan ook ruim tijd om met fans op de foto te gaan, handtekeningen te zetten of om een praatje te maken met oude bekende.

Tegen de tijd dat iedereen is vertrokken en Remco inmiddels het hele busje weer heeft gevuld met alle instrumenten is het tijd om te eten.

We belanden in het eetcafe van één van de organisatoren, dat voor de gelegenheid is veranderd in een soort van Karaokebar. Iets waar je 4 ras-muzikanten niet echt een groot plezier mee doet en nadat het eten dan ook Hap-Slik-Weg naar binnen is gewerkt is het tijd om weer richting het bandhuis te vertrekken.

De shows in Leiden, Apeldoorn, Hoorn, Oldenzaal, Bergen Op Zoom, Enschede en Terneuzen zijn stuk voor stuk uniek te noemen. De band komt steeds meer in het ritme en de reactie’s van het publiek zijn dan ook duidelijk. Organisatorisch lopen we gelukkig niet tegen veel problemen aan. Hoewel er niet 1 show exact gaat zoals afgesproken en we bij een zaal ook weleens een jas of drumkruk vergeten zijn, is er niks wat niet eenvoudig op te lossen is.

Iedereen die deze band nog niet kende is blij verrast en iedereen die wist wat hij of zij kon verwachten baalt als het afgelopen is. Een betere promotie voor het aankomende album “The Rails to Kingdom come” hadden we niet kunnen wensen.

Ontzettend leuk om te zien was ook de grote hoeveelheid Earring-fans die bij de concerten opduiken.

AA EN HUNZE: Damn, wat gaat de tijd toch hard. Zo sta je op Schiphol om de heren op te halen en zo begin je aan de laatste dag van de tour. Vandaag gaan we naar Amen.

Een beter einde aan de tour hadden we niet kunnen verzinnen. Amen is een klein plaatsje onder de rook van Assen in de middle of nowhere.

Bij aankomst bij Cafe de Amer is de sfeer direct goed. Frank herkent zijn eigen woning in het cafe en de zeer korten nachtrust (ongeveer 3 uur) is na een wijntje al snel vergeten.

Cafe de Amer heeft een unieke opzet. Voor de mensen die er niet bij waren, Cafe de Amer heeft een kleine zaal waar met heel veel passen en meten 120 stoelen in kunnen. Deze stoelen staan strak tegen elkaar en voor beenruimte is eigenlijk geen plaats.

De concerten vinden altijd plaats op zondagmiddag en het doel is een luisterconcert. Bij aankomst word je dan ook direct gewezen op een paar huisregels; niet staan, niet praten, telefoons uit

Tijdens de optredens is de bar gesloten en in één van de pauze’s is er gelegenheid om naar het toilet te gaan.

De Band speelt 3 sets van 30 minuten. Iets wat in eerste instantie als vreemd word ervaren maar na de eerste set is de band overtuigd, dit is een geweldig concept en direct onstaan er ideen om iets soortgelijkt te organiseren in de Millbrook Studio’s.

Ondanks een kleine technische storing is de band op dreef. Geweldige gitaarsolo’s worden ten gehore gebracht en bij ieder nummer raakt de zaal meer en meer overtuigd van de kwaliteiten van deze band. Tegen de tijd dat de band het laatste nummer inzet is de hele zaal overtuigd. 

Na afloop word er in de zaal gezegd dat dit één van de beste seizoensopeners is in jaren en de staande ovatie geeft aan dat veel mensen het hier mee eens zijn. Na de show vliegt de merchandise eruit.

Patty kan de verkoop van de Cd’s bijna niet bijhouden en ook de organisator is laaiend enthousiast over het optreden en roept tegen iedereen dat ze toch zeker een cd moeten kopen.

De band geniet zichtbaar van deze geweldige afsluiting van deze tour. Terug in het bandhuis kookt Frank een afscheidsmaaltijd ter afsluiting van deze tour en onder het genot van een drankje word er vol plezier terug gekeken op 2,5 week Nederland.

Maandag 14 September 2009 een uur of 10 in de ochtend. 4 vermoeide, zwaarbepakte en dorstige Amerikaanse kerels, gewapend met zonnebril en gitaren betreden de vertrekhal van Schiphol. 2,5 week Nederland zit erop en de heren verlangen naar hun vrouwen, huis en kinderen.

Namens de hele band wil ik alle fans bedanken die de moeite hebben genomen om een optreden van Frank Carillo and the Bandoleros bij te wonen. De band waardeert jullie steun enorm en is trots op alle aandacht die jullie ze geven. Mede hierdoor is het voor de band een groot genoegen om in Nederland te spelen, en zullen ze dit ook weer snel komen doen.

Voor mij persoonlijk waren het onvergetelijke weken.

Naast de hele ervaring om een tour van “binnenuit” mee te maken  is vooral het persoonlijke wat me bij zal blijven. De bandleden heb ik leren kennen als zeer sympathieke, sociale en bijzonder aardige gasten.

We konden uitstekend met elkaar overweg en het voelde alsof we elkaar al jaren kende. De bandleden zeiden zelfs dat het voelde alsof ze bij familie waren. (En ik heb gevraagd of ze dan niet de schoonfamilie bedoelde) 

Dit maakt dat de vele uren werk, en de korte nachten heel snel vergeten zijn

Fotografie (Een andere focus op muziek.)

Sinds 1992 bezoek ik dus concerten van hoofdzakelijk Golden Earring.

Uiteindelijk denk ik dat ik bij benadering meer dan 400 concerten meegemaakt, variërend van feesttent, sporthal tot Pinkpop.

Geïnspireerd door Mari ben ik vanaf 1995 sporadisch foto’s gaan maken van de band. 

Met een geleende spiegelreflexcamera probeerde ik maar wat, en dat zag je ook terug in de ontwikkelde foto’s die ik een weekje later kon ophalen bij de drogist.

Omdat ik zelf geen camera had, bleef het toen bij een paar keer.

Toen ik begin 2000 weer vaker naar de concerten ging, nam ik mijn digitale camera weer eens mee. 

Maar deze keer raakte ik besmet met het fotografievirus.

Al snel besloot ik dat er een camera moest komen die beter geschikt was voor concerten.Elke show die ik bezocht ging mijn camera mee, en rond 2005 was dit eindelijk mijn eerste spiegelreflex.

De jaren daarna maakte ik veel foto’s en als ik alle beelden in juiste tijdlijn zou zetten, kun je waarschijnlijk een heel concert als stop motion laten zien.

En hoewel het begon puur als hobby voor prive-gebruik, groeide dit langzaam wel uit. Beelden verschenen in het fanclubblad, gingen naar de bandleden en andere fans wilde ze graag hebben. In die tijd ontving ik ook steeds vaker verzoeken vanuit andere hoeken of ik niet andere artiesten wilde vastleggen.

En toen Golden Earring minder ging optreden vanaf 2010 ben ik daar toch een keer op in gegaan.

Mijn eerste “test” was een show van JW Roy en Frank Lammers in een klein theater, en aangezien de hoofdredacteur tevreden was, mocht ik namens Maxazine naar Ahoy om mijn eerste grote “niet Golden Earring-show” te fotograferen.

Dit was Usher.

Daarna volgde er nog vele shows, en heb ik gewerkt met en voor media, artiesten, promoters en poppodia. Wel merkte ik de laatste jaren dat ik met het korte fotomoment (je mag meestal alleen de eerste 3 nummers fotograferen.) toch wel een soort haat/liefde verhouding kreeg. Aan de ene kant is er de kick dat het op dat moment moet gebeuren, je moet je beelden maken in 3 nummers, daarna is je kans verkeken. Maar aan de andere kant ben je meer tijd kwijt met reizen, wachten, reizen, bewerken, aanleveren enz enz, dan met het maken.

Festivals trokken mij veel meer want dan kon ik in een paar dagen heel veel verschillende artiesten vastleggen.

De laatste jaren fotografeer ik circa 3-4 festivals (oa Paaspop, Lowlands, zwarte cross) per jaar en nog maar een aantal losse shows.